Grammar - Figure of Speech : தமிழ் இலக்கண பால பாடம் - உவமையணி

In school days grammar lessons were not the ones exactly liked. Many of the lessons were read mostly because they had to be learnt from the examination point of view; not many of evinced in understanding things nor was the tutorial aids available towards that perspective. In the end, passing out was more ritualistic. That way grammar classes were never savoured – the language classes were thought to be something which people can seldom understand. Really pathetic that the way of education has transcended to a level which does not enthuse the students.

As a student, I certainly am to be blamed for that partisan attitude. When you read things after many years of experience if not wisdom, you tend to understand all that was missed which would easily have been begotten with a little effort and more of attitude to learn. Language and grammar tops that list.

Simply, grammar in any language is the body of rules describing the properties of the language. That they are too complex and requires to be demystified goes with the mindset also. A sentence formation has to be in such a way that elements are combined according to prescribed patterns. Languages are descriptive expressions and there are attempts to describe unknown things by comparing them with the known ones. There will be attempts of glorification by providing attributes which are actually not inherent. But that is the way, and in poems you would find that often.

One such analogy of two objects or ideas is ‘Metaphor”. The word is a derivative from French. Metaphors are rhetorical figures of speech which achieve their effects through association, comparison and resemblance. It is very forceful as it assert the two things to be same. Some of the specialized types are : Allegory ( story illustration of important attribute of the subject), Catachresis (mixed usage by design and accident) and Parable (an anecdote illustrating and teaching a moral lesson)

Then there is Simile – a figure of speech comparing two unlike things, often introduced with words ‘like’, ‘as’ or ‘than’. Metaphors and Similes both are forms of comparison – the latter allows the two ideas to remain distinct whereas in Metaphor one is likened to the other.

Tamil grammar is very rich in this type of comparison – figure of speech which is known as Vuvamai. The poems are replete with such figure of speech. Here is an attempt to understand them in a simple way. Hope you enjoy this post. Request your feedback.

With regards – Sampathkumar S

##################################################################################

அமுதினும் இனிமையான தமிழ் மொழியை புரிந்துகொண்டு படித்திருந்தால் இன்னமும் மொழியின் வளமையை ஆழ்ந்து ரசித்து இருக்கலாம் என்பது என் கருத்து. அதே போல நமது கலாசாரம், இலக்கியம் உலகம் முழுவதும் சென்றடைய இன்னமும் நமது நூல்கள் இலக்கியங்கள் பல மொழிகளில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டு இருக்க வேண்டும். சில கால கட்டங்களில் நாம் சுருங்கி இருந்தது பல தலை முறைகளை பாதித்து விட்டது. 


பள்ளி நாட்களில் தாய் மொழிக்கு மாணவர்கள் அதிக முக்கியம் தருவது இல்லை ; மேலும் தமிழ் இலக்கணம் படிக்க புரிந்து கொள்ள மிகவும் கடினம் என்ற மனப்போக்கு நமது ஆர்வத்தை தடை போட்டது. இது என் போன்றோர் தமிழை இன்னமும் புரிந்து கொள்ள தேடல் முயற்சி. 


கவிகளுக்கு ஒரு பொருளை மற்று ஒன்றுடன் ஒப்பிட்டு ஏற்றி சொல்தல் வழக்கம். இது உவமை எனப்படும். ஒன்றுடன் இன்னொன்றை ஒப்பிட்டு விளக்குதற்கு உவமை பயன்படுகின்றது. திருமாலை திவ்ய பிரபந்தத்தில் ஆழ்வார் கூறும் "பச்சைமாமலை போல் மேனி, பவளவாய் கமல செங்கண்" - ஒரு அற்புதமான உவமை. 


சில எளிய எடுத்துகாட்டுகள் : • கடன்பட்டார் நெஞ்சம் போல; • கண்ணுக்கு இமை போல; • குரங்கின் கை பூமாலை போல; • எலியும் பூனையும் போல; • சூரியனை கண்ட பனி போல.


பெண்ணின் முகத்தை சந்திரனோடு ஒப்பிடுவது கவிகளுக்கு வழக்கம். இதற்கும் இலக்கணம் உள்ளது !!! இதை புரிந்து கொள்ள உவமை அணியின் இலக்கணத்தைச் சற்று விரிவாகக் காண்போம். உவமை அணியில் நான்கு உறுப்புகள் உள்ளன. அவை :-
1) உவமை அல்லது உவமானம்


2) பொருள் அல்லது உவமேயம்


3) ஒத்த பண்பு


4) உவமை உருபு


உவமையணி என்பது கூறக் கருதிய பொருளை நன்கு தெரிந்த ஒன்றைக் காட்டி விளக்குவது. ஒரு பொருளை இன்னொரு பொருளுடன் ஒப்பிட்டு அழகு படுத்திக் கூறுவது. தெரியாத பொருளைக் காட்ட தெரிந்த பொருளைச் சொல்லி விளக்குவது. 
1) உவமானம்: ஒரு கருத்தினை கூற வரும் பொழுது, அக்கருத்தின் சுவை கூட, புலவர்கள் எடுத்துக்கொள்ளும் உதாரணம்.
2) உவமேயம் : கூற வரும் கருத்து. "தாமரை போன்ற முகம்" - இங்குப் புலவர் விளக்கக் கருதிய பொருள் முகம். 'முகம்' உவமேயம். முகத்தை விளக்குவதற்காக அதனோடு இணைத்து கூறும் பொருள் 'தாமரை'; தாமரை உவமானம்.
 ஒத்த பண்பு : உவமேயத்துக்கும் உவமானத்துக்கும் பொதுவாக உள்ள இயல்பைப் சுட்டிக் காட்டுவது 'ஒத்த பண்பு' எனப்படும்.
3) உவமை உருபு : உவமானத்தையும் உவமேயத்தையும் இணைக்கும் போல, புரைய, ஒப்ப, மான போன்ற இவை உவமை உருபுகள் எனப்படும்.
4) ஆரம்பத்தில் ஒரு பொருளை மற்றொரு பொருளுடன் ஒப்பிடுவது உவமை என்றோம் ;




உவமை இது தவிர ஒருபொருளுடன் பலபொருள், பலபொருளுடன் பலபொருள், பலபொருளுடன் ஒருபொருள் என ஒப்புமைப்படுத்தும் நான்கு முறைகளில் அமையும். 


இப்பதிவு உவமையை மேலும் புரிந்து கொள்ள உதவி இருக்கும் என நம்புகிறேன் 




அன்புடன்  -  சம்பத்குமார்