sublime beauty of Mamallapuram - worshipping Sthalasayanaperumal at Thirukkadanmallai

International tourists flock here - though it is often mentioned as ‘Mahabalipuram’ the connection is more with the Pallavas as the name Mamallapuram is derived  from Mamallan, or “great warrior”, a title by which the Pallava King Narasimhavarman I (630-668 AD) was known. It was during his reign that Hiuen Tsang, the Chinese Buddhist monk-traveller, visited the Pallava capital at Kanchipuram. 

திவ்யதேச எம்பெருமான்களை சென்று சேவிப்பது, ஸ்ரீ வைஷ்ணவ லக்ஷணம்.   சென்னையில் இருந்து சுமார் அறுபது கி.மீ தூரமுள்ள மகாபலிபுரத்துக்கு சென்று அங்குள்ள சிற்பங்களையும், குடைவரைக்கோவில்களின்  அழகையும் ரசித்து இருப்பீர்.  கோயில்கள் நிறைந்த தொண்டை மண்டலத்தில், அலைகள் தவழும் அழகிய கடற்கரை ஓரத்தில் உள்ள கோவில் பற்றி தெரியுமா ?  சுற்றுலா  பயணிகள்  குழுமும் மாமல்லபுரத்தில் அமைந்துள்ள திவ்யதேசம் பற்றி தெரியுமா ?  திருக்கடல்மலை எனும் திவ்ய தேசத்து எம்பெருமானை சேவித்து இருக்கிறீர்களா ? 

Once the hub of trade and commerce in ancient and early medieval India, Mahabalipuram is now a well-known tourist destination, owing to its many heritage structures that fall under the UNESCO Group of Monuments.   Mamallapuram became an important commercial centre in the 6th century CE, during the rule of Pallava king Simha Vishnu. This was an era of great political churnings that saw Pallavas competing for power with Pandyas, Cheras, and Cholas; coupled with increasing religious fervour as part of the Bhakti movement under the Alwars (Vaishnava) and Nayanar (Shaiva) saints.

Temples on free standing rocks was a unique style of Pallavas.  The rathas, is a name ascribed by European archaelogists not so appropirately, were created out of two rocky eminences.  Interestingly, all medieval European travellers had described seven shore temples in Mamallapuram, while only two are now seen. During the 2004 tsunami many rock-cut temples, inscriptions, and sculptures were briefly exposed as the waters receded.

Undoubtedly, the most significant fact in modern Western art is that artists, dimly conscious of the limitations which the narrow conventions of the Italian Renaissance have so long imposed upon them, have been looking for many years once more to the East for new ideas and new sources of inspiration. It is still more significant of the gulf which separates Eastern thought from Western, that in this quest British artists have not turned at once to India as the primal source from which the main current of Eastern idealism has always the fine arts. Archaeologists dig in the ground and rummage among the ruined Buddhist stupas of Gandhara, and when they find innumerable statues of the Greek and Roman pantheon, placed between Corinthian pilasters, they believe that here Indian art had its main root, and that Hellenic thought first inspired the ideals of India. Nothing can be further from the truth.  

Indian art was conceived when that wonderful intuition flashed upon the Indian mind that the soul of man is eternal, and one with the Supreme Soul, the Lord and Cause of all things. So when, at last, Indian artists of Aryan descent, in the early centuries of the Christian era, reconciled themselves to the idea of representing in material form the actual presence of the gods, they rejected the Hellenic type of gods fashioned entirely after human models, and shaped their ideal of divine form upon the ancient artistic type of an Indian hero, the superman. This was the ideal of physical perfection in human form in early Asiatic art in Egypt and in Crete; and the symbolism it conveyed had its influence in Greek art also.  

The Mahabharata tells us what this ideal of the superman was. It was the type of a mighty hunter who, in desperate conflicts with the king of beasts, had become invincible and had acquired a lion-like body, with broad chest and shoulders, long, massive arms, a thick neck, and a very slim or wasp-waist. Just as the great Hindu hero, Krishna, has in the Mahabharata a dual personality, one human and one divine, so this transcendental, lion-like ideal always retained in Indian art a symbolism of a dual character, according as it was applied to a human being or to a deva, a spiritual being, or Mahadeva God.

Art is knowledge ; art is expression. Therefore art cannot supply a symbol for the Inexpressible, the Unknowable, and the Unconditioned. In the Muhammadan Courts there was no place for the sculptor, except as a decorative craftsman ; but in architecture Hindu idealism received a fresh impulse through dealing with new constructive problems.  The great group of Hindu monuments at Mimallapuram, consisting of monolithic temples, caves, and bas-reliefs, contains some of the finest examples of Indian sculpture now existing. They were executed under the auspices of some of the Pallava kings who had their capital at Conjeeveram (Kanchi), in the beginning of the fourth century, and gradually extended their power so that from about A.D. 625 to the middle of the eighth century they held sway over the greater part of Southern India. It is the latter period that these sculptures belong. Many of them are said to have been executed in the reign of  Mahendravarman I. (circa A.D. 600 to 625).

Vishnu is here represented as the all-pervading Soul of the Universe, upholding the heavens (symbolised by the curved cornice of the Dravidian temple) with one arm, and filling space with all the attributes of his glory. Seated at his feet are four munis, or genii, the guardians of his paradise Vaikuntha, symbolising the four quarters of the earth.  The spiritual signification of the various attributes displayed by Vishnu are thus explained in the Puranas : the Kaustubha gem which He wears in his necklace is the pure Soul of the World, undefiled and void of qualities. The chief principle of things (Pradhana) is seated on the Eternal in the Sri-vatsa mark, a curl on the breast.

                    [if you relished reading the above, and appreciated the ornamental flow – not my own thoughts or style of writing but excerpted from an old book – ‘The Ideals of Indian Art by EB Havell, formerly Principal of Govt School of Art  & keeper of Art Gallery Calcutta]  published by Button & Company in 1920. 

நெடுங்காலத்திற்கு முன் தொண்டை நாடு - குறும்பர் நாடு என பெயர் பெற்றிருந்ததாம். அவர்கள் நாட்டை 24 கூட்டங்களாக பிரித்து ஆண்டனர்.  காவேரிப்பூம்பட்டினத்துடன் வாணிகம் செய்தனர். ஆதொண்ட சக்கரவர்த்தி என்ற மன்னன் குறும்பர்களை வென்றபின் - தொண்டைநாடு என அழைக்கப்பட்டு இருக்கலாம். தொண்டைக்கொடியால் சுற்றப்பட்டு கடல்வழி வந்த நகர் குலத்தவன் - இளந்திரையன் ஆண்டதால் பின்னாளில் தொண்டைநாடு என அறியப்பட்டதாகவும் செய்திகள் உள்ளன.  

தமிழகத்தை ஆண்ட மன்னர்களில் சேர, சோழ, பாண்டிய, பல்லவர்கள் முதன்மையானவர்கள்.  தமிழகத்தில் பல்லவர்கள் கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. பத்தாம் நூற்றாண்டு வரை கிட்டத்தட்ட 700 ஆண்டுகள் காஞ்சியை தலைநகராக கொண்டு ஆண்டனர். இதில் பல்லவர்கள் ஆட்சி காலமே தமிழக கட்டிடக் கலையின் திருப்பு முனையாக அமைந்தது. மகாபலிபுரம் என்று சிறப்புற விளங்கும் இன்றைய நகரம், 7-ஆம் நூற்றாண்டில் பல்லவ நாட்டின் முக்கியத் துறைமுகமாக விளங்கியது.  இன்றைக்கும் 'கலங்கரை விளக்கம்' ஓர் முக்கிய பகுதி.   நரசிம்ம வர்ம பல்லவன் மற்றும் மகேந்திர வர்மன் - கற்களை கவின்மிகு கலைகளாக்கி தமிழர்களின் பெருமையையும் புகழையும் உலகுக்கு உணர்த்திச் சென்றவர்கள்.  கலைக் கருவூலங்களாக விளங்கும் மாமல்லபுர கோயில்கள் நம் பண்பாட்டுச் சின்னங்கள்; யுனெஸ்கோ பாரம்பர்ய நினைவுச்சின்னங்களில் ஒன்றாக அறிவிக்கப்பட்டவை.  

பல்லவர்கள் தென்னிந்தியாவில்  வலிமையான பேரரசு அமைத்து, காஞ்சிபுரத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு  நல்லாட்சி செய்தார்கள்.  பல்லவர்கள் நாடுபிடிக்கும் ஆசையுடன் இருந்ததில்லை. "தொண்டைநாடு சான்றோருடைத்து" என சொல்லும் வண்ணம் காஞ்சியை உலகத்தரம் மிகுந்த கல்விநகரம் ஆக்கினர்.  சிம்மவிஷ்ணு (கி.பி.570 – 615), முதலாம் மகேந்திரவர்மன் (615 – 630), முதலாம் நரசிம்மவர்மன் (630 – 668), முதலாம் பரமேசுவரவர்மன் (670 – 690), இரண்டாம் நரசிம்மவர்மன் அல்லது இராசசிம்மன் (690 – 728), இரண்டாம் நந்திவர்மன் (731 – 795), தந்திவர்மன் (756 – 846), மூன்றாம் நந்திவர்மன் (847 – 869) ஆகியோர் பிற்காலப் பல்லவ மன்னர்களில்  முக்கியமானவர்கள்.    

பல்லவர்கள் கோவில்களின் வளர்ச்சிக்கு அருந் தொண்டாற்றியுள்ளனர். இவைகளில் மகேந்திரவர்மனால் குடையப்பட்ட ‘குடைவரைக் கோவில்கள்’ புகழ்மிக்கவைகளாகும். பல்லாவரம், வல்லம், மாமண்டூர், மகேந்திரவாடி, தளவானூர், சீயமங்கலம், மண்டகப்பட்டு, திருச்சிராப்பள்ளி, நாமக்கல் முதலிய இடங்களில் மகேந்திரவர்மனின் கோவில்களும் குடைவரைக் கோயில்களும் காணப்படுகின்றன. கடற்கரை நகரமான மாமல்லபுரம் மகேந்திரவர்மனால் தலைநகரமாக சிறப்புற்றது. 

2nd Feb 2022 was Thai Avittam, masa thirunakshathiram of Sri Boothathazhwar.  Had the fortune of worshipping at Thirukkadanmallai divyadesam.  This temple is very much prominent – infront of its  Rajagopuram is the Mahabalipuram bus stand and on its back side are the famous Bageerathan thavam and other wonderful works of architecture.  It is balalayam now (under renovation) and hence there would be no darshan of Moolavar Thalasayana perumal.  Uthsavar, Nilamamangai thayar and sthalathipathi Boothathu azhwar are in the kannadi arai and one can have great darshan.

 

Photos of the Temple were taken on 2.2.22; the architectural beauty – the stone wonders at Mahabalipuram, photos of Emperuman and Azhwar were taken on earlier occasions. 

adiyen Srinivasadhasan
Mamandur Veeravalli Srinivasan Sampathkumar
4.2.2022.